Op mijn Bucket list stond al jaren op nr. 1 een duikreis naar de Malediven of Bali. De Filipijnen kwam zeer dicht in de buurt en toen ik de kans kreeg om met De Murene mee te gaan besloot ik dit te doen.

Chantal kwam me op een koude zaterdag uitnodigen voor de filmavond dat enkele weken later in het clubhuis van De Murene zou plaatsvinden. Als vlug vroeg ze of ik mij Bucket list al wat korter had gemaakt. “Helaas” antwoordde ik, maar de plannen zijn er……  weeral.

De Murene ging binnenkort voor 2 weken naar de Filipijnen en er was nog plaats…..er waren slechts 6 leden geïnteresseerd. Twee uren later had ik daadwerkelijk de reis reeds geboekt en was er terug een puntje minder op mijn to-do list.

Na een korte vergadering bij Chantal en Eddy waren de nodige afspraken gemaakt. Maureen & Tony, Veronique (de benjamin van het gezelschap en tevens looddrager van dienst ), Luc, Susan en ikzelf maakte de groep volledig.

Ergens rond de 25-30 duiken doen op enkele tot de verbeelding sprekende duikplaatsen op drie verschillende eilanden van de 7.107 Filipijnse eilanden die er zijn. Blijkbaar hebben er 3144 een naam en zijn er ongeveer 1000 bewoond. Met Cebu, Dumaguete, Oslob en Malapascua op het programma zouden we een grote verscheidenheid aan onderwaterleven moeten zien.

Onze organisatoren Chantal en Eddy vertrokken een dagje vroeger onder het motto “Fly in style”.  De rest van de groep vertrok op 1 april.  Wekker gezet op 4u, afspraak om 5u30 bij BMC.  De reis was begonnen.  Onze eerste vlucht ging van Schiphol naar Hong Kong, met een korte tussenpauze aldaar vertrokken we richting Cebu waar Chantal en Eddy ons al stonden op te wachten. De groep was compleet. Na enkele uren vertrokken we dan met een binnenlandse vlucht richting Dumanguete, onze eerste duikbestemming.

Op de luchthaven van Dumaguete stonden ons 2 busjes op te wachten …. Onze organisatoren zijn ook overal bekend (berucht ….).  Na een reis van ongeveer 24 uur ( 30u met het tijdsverschil erbij) kwamen we eindelijk in ons eerste hotelletje terecht. Liquid Beach and Dive resort. Het zag eruit als een plaatje in een boekje …. En dat was het ook. Fantastisch resort, vriendelijke mensen, lekker eten,  alles tip top in orde. Na een welverdiende maaltijd en drankje zochten we ons bedje op. De dag erna stonden er al duiken op het programma.

De eerste duik was op duikplaats Cars …. En meteen sloeg het noodlot al toe…. Eddy kreeg een duikfles op zijn voet …. Die kreeg onmiddellijk een dubbel volume …. Maar dat hield hem niet tegen, we waren er tenslotte om te duiken.

De duiken in Dumaguete waren vooral met het kleine leven. Soms zelfs niet met het blote oog te zien, zoals de mini frogfisch (dat was dan een oranje stipje in het zand)  Maar ook ander leven zijn de revue gepasseerd. Zeepaardjes, de flamboyant zeekat, ghost pipefish, sepia, naaktslakken, murenes en een zeldzame schildpad en grouper. Na 4 duikdagen en 12 duiken op de teller was het tijd om naar onze volgende duiklocatie te vertrekken.

Met de busjes vertrokken we richting haven …. Een overtocht met de lokale veerboot, waar sommigen van ons het vrij lastig hadden… Aan de overkant toegekomen was het vervoer naar ons hotel op zijn Filipijns. Eerst waren we van plan om de lokale bus te nemen … maar dat leek niet zo simpel met de berg bagage. Maar aanbieders genoeg, en met het commercieel talent van Suzanne konden we voor een prikje een busje krijgen. 1 busje voor 8 personen en een berg bagage …. Dat was even wringen. Alles was ingeladen … en toen waren ze er weer…. 200 pesos per stuk bagage moest nog worden bijbetaald …. Tony riep “kom, alles er terug uit … dat was niet de afspraak”. Dus lieten ze maar alles zoals het was …. Gelukkig, want verder in het verhaal hadden we niet zoveel geluk. We vertokken naar Oslob. Het hotelletje daar was niet zoals het eerste, maar het was tenslotte maar voor 1 nacht. Dineren konden we er ook niet, dus de plaatselijk taxi laten bellen ….. gewoon fantastisch.

De volgende dag stond een duik met de walvishaaien op het programma. Toen we op de duikstek toekwamen leek het meer op een circus …. Bootjes met massa’s mensen in, allemaal met garnalen aan boord om de walvishaaien te lokken. En slechts enkele duikers in het water, dus daar was plaats genoeg. De Walvishaaien lieten niet lang op zich wachten. Volgens het duikcentrum waren het enkel de jonge walvishaaien die hier verbleven, tot max 8 m. Imposant om onder deze beestjes te hangen in het water. En een duikbril komt altijd van pas als je je andere bril weeral eens niet vind….

En dan de lange rit van 6 uur met 2 mini vans van het zuiden naar het noorden van het eiland Cebu…. De vele krotwoningen, kinderen …. Je wordt er toch even stil van. Een manier van leven die wij niet echt gewoon zijn.

In de haven toegekomen was de boot die Elin van het duikcentrum voor ons had geregeld nergens te bespeuren…. We vroegen aan onze chauffeur om even met Elin te bellen, maar hij kreeg blijkbaar geen verbinding …. Wat opviel was dat hij met een kapitein van een andere boot aan het praten was.  Het begon te regenen, te stormen … het werd donker… en de boot ging voor een laatste keer vertrekken richting Malapasqua…. We hadden dus geen keuze meer, we moesten mee. In de haven blijven was geen optie, we hadden er al enkele ratten zien lopen… De prijs viel naar Westerse normen goed mee. Alle bagage werd in het kleine bootje geladen, en werd naar de veerboot overgebracht. Toen waren wij aan de beurt. De regen viel met bakken uit de hemel… toen ineens in het midden tussen de kade en de veerboot hielden ze halt …. We moesten bijbetalen voor de bagage handling, deden we dat niet keerden ze terug naar de kade…. Geen onderhandeling mogelijk hier, onze bagage stond reeds aan boord.  Na wat gekibbel en gevloek konden we niet anders dan bijbetalen. Ondertussen was het al fameus aan het stormen, het bootje ging op en neer in het pikdonker. Nergens een lichtje te bespeuren. Aan de veerboot toegekomen klom Vero als eerste aan boord, op handen en knieën is ze dan toch veilig aan boord geraakt…. Anderen hadden minder geluk, erop en erover. Eddy heeft er een gescheurde T-shirt aan overgehouden, Tony een gehavend been. Gelukkig bleek het water zeer ondiep en stonden ze slechts tot aan hun middel in het water.  En toen begon de overtocht…. Normaal een groot half uur …. Dit leek uren te duren.  Het water gutste over de boot, we waren allemaal door en door nat … alsook onze bagage. Waren wij blij toen we voet aan wal mochten zetten op Malapasqua … We zagen eruit als 8 bootvluchtelingen…. Een trip om nooit meer te vergeten.

Het eerste hotel op Malapasqua was een ramp. Het was eentje onder chineese bewindvoering. Vuil, schimmel, kakkerlakken, hondendrollen, ….. en veel lawaaierige chinezen.  Daar gingen we dus niet eten…. Wat onze redding is geweest.

We gingen eten bij Kokays, waar je ook kon overnachten. Er bleken onmiddellijk 2 kamers vrij … en nog 2 de dag erna. Chantal en Eddy, Ikzelf en Suzanne verhuisden de dag erna…. Tony, Maureen, Veronique en Luc de dag erna.  Alweer een prachtig resort met propere mooie kamers, lekker eten en vriendelijk personeel. Suzanne kende iedereen ondertussen en kreeg alles geregeld boven water.

Op 8 april gingen we naar het duikcentrum, waar Chantal en Eddy enkele jaren geleden ook mee gedoken had. Tong en Erwin waren onze duikgidsen, we kregen de naam Amay @ Amay from Belgium. We deden verschillende duikplaatsen oa deep slope, Deep rock, light house, Monad shoal met de voshaaien, Calanggaman ( waar weliswaar bijna een film werd gemaakt … Titanic) en Gato. We hebben op de verschillende duiken van alles gezien. Voshaaien, bamboe haaien, white tips, zeeslangen, frog fish (weliswaar een grote), spaanse danseressen, verschillende naaktslakken, schorpioenvis, zeepaardjes en murenes.  Op een bepaald moment deed onze gids Erwin teken voor een veiligheidsstop …. In een grot. Raar, wat was die van plan ? Toen we bovenkwamen zaten we in een grot vol met vleermuizen …. Echt geweldig. Maar hoe schrijf je nu zoiets in een logboekje ?

En aan omkadering op deze reis was er ook geen gebrek …

Maar aan alle mooie liedjes komt een einde. 15 april moesten we vertrekken richting België.  De lange weg terug. Het was een fantastische reis, het land, de duiken, het eten, de toffe bende … voor herhaling vatbaar.  Nieuwe vrienden gemaakt voor het leven.

Chantal, nogmaals bedankt voor de organisatie en voorbereiding van deze reis….je mag dat zeker nog doen.

En als we in het vervolg “Rije Rudi, Rije” horen, denken we gegarandeerd terug aan de vele ritjes op het eiland…..

Daniel en Suzanne.